Dziewczyna potrząsnęła głową. – Sama nie wiem, dlaczego nigdy... nigdy nie docierało do mnie... – urwała i podjęła dopiero po chwili: – pozwoliłam na to. Mogłam się poskarżyć. Też jestem winna. – To nieprawda. – Kate przysunęła się bliżej. – Przecież byłaś dzieckiem. To on nadużył twojej niewinności i zaufania. Popełnił przestępstwo. – Ale dlaczego go nie powstrzymałam?! – Próbowała zacisnąć dłonie, lecz tylko syknęła. – Mogłam powiedzieć mamie, mogłam od niego uciec. Kiedy o tym myślę, chcę umrzeć! – Julianna milczała przez chwilę, zaciskając usta. – Wiedziałam, że to nie jest normalne! Właśnie dlatego zaszłam w ciążę. Chciałam mieć normalną rodzinę. Tak jak inne kobiety. Jak ona i Richard. Kate prawie nie czuła już gniewu. Położyła dłoń na ramieniu Julianny, z nadzieją że przerwie jej rozważania o tym, co zrobił John Powers. – Psychiatra powinien ci pomóc z tego wyjść – szepnęła. – Wytłumaczy ci, co się stało. Wtedy poczujesz się lepiej. Julianna wstała i podeszła chwiejnym krokiem do drzwi. Serce Kate ścisnęło się z żalu. – Muszę się spakować – powiedziała słabym głosem. – Pewnie zaraz wróci Luke. – Zaczekaj. – Kate wstała, przekładając Emmę do drugiej ręki. – Przyrzeknij, że wybierzesz się do psychiatry. Oczywiście, gdy to wszystko się wreszcie skończy. Julianna uśmiechnęła się blado, a potem ruszyła do swego pokoju. – Dobrze, Kate – rzuciła jeszcze przez ramię. – Obiecuję. ROZDZIAŁ SIEDEMDZIESIĄTY CZWARTY Luke pojawił się w hotelu w chwili, kiedy Julianna wyszła ze swego pokoju z torbą podróżną przewieszoną przez ramię, mokrymi włosami i oczami zapuchniętymi od płaczu. Kate była pewna, że to zauważył, jednak przez delikatność pozostawił bez komentarza. – W takim pośpiechu mogłem dostać tylko hamburgery – rzekł, stawiając torbę z jedzeniem i piciem na szafce. – Mam też zapiekane kiełbaski i ciastka. Wybierajcie. Kate ułożyła Emmę na biodrze i sięgnęła po kawę. Dziecko znowu zaprotestowało, a Kate westchnęła poirytowana. – Co się z tobą dzieje? – zwróciła się do córki. – Jeśli chcesz zjeść, to mogę ją potrzymać – zaofiarowała się Julianna. – Oczywiście, jeśli pozwolisz. Kate zawahała się, ale tylko przez moment. Potrzebowała chwili odpoczynku. Od ponad godziny bez przerwy nosiła małą, starając się ją uspokoić, i miała już tego dosyć. – Dobrze, ale pamiętaj, że cię ostrzegałam. Przekazała jej dziecko, czując jedynie lekki niepokój. Nie bała się już, że Julianna ucieknie z Emmą. Prawdę mówiąc, sama Julianna była chyba bardziej zdenerwowana, trzymając małą sztywno przy sobie. Nowa sytuacja spodobała się Emmie, która na moment zamilkła. Kate z westchnieniem ulgi sięgnęła po kawę i zapiekaną kiełbaskę. – Dzwoniłem do mojego detektywa – mruknął Luke, odrywając plastikową przykrywkę swojej kawy. – Z budki. Znalazł adresy i wykaz podróży Wendella White’a i Davida Snowa. Adresy są bezużyteczne.