zrobił". Nawet teraz komentarz Andrei Blackthorne wydawał się Laurze oschły. Zajrzała do pudełka. Na dnie znalazła pamiątkowy medal. „Za bezinteresowną odwagę miasto Charleston nagradza swojego najwspanialszego syna". Bohater. Artykuły mówiły jeszcze o innych nagrodach i wyrazach uznania. Richard ani razu nie odebrał ich sam. Andrea Blackthorne zostawiła Richarda po wypadku. Nie potrafiła zaakceptować człowieka, jakiego zobaczyła, gdy Richardowi zdjęto bandaże. Laura westchnęła. Być może się myli. Może ich małżeństwo już wcześniej było w rozsypce, a wypadek tylko ich ostatecznie rozdzielił. Nie dawała jej spokoju myśl o tym, że to Andrea odcisnęła tak silne piętno na psychice Richarda. To przez nią krył się w cieniu. Kto może wiedzieć, jakim człowiekiem by był, gdyby żona zaakceptowała jego wygląd i została z nim? Nagle poczuła, że jest obserwowana. -To koszmarne, Richardzie. Przestań. Któregoś dnia tak mnie przestraszysz, że zrobię ci krzywdę. Gdzie jesteś? - warknęła, bo nie mogła zlokalizować go w ciemności. -Tutaj. Czemu jesteś taka zła jak osa? Pomachał do niej. Stał w kącie, obok zbroi. Trudno było go zauważyć. - Znowu mam ci mówić, że ranisz Kelly? - zaczęła swoje pretensje. Skrzywił się, przesunął sobie krzesło poza zasięg światła i usiadł. - Mogłaś mi pomóc, Lauro. Wiesz przecież, że nie chciałem jej skrzywdzić. - Usłyszała westchnienie. Miała wrażenie, że zalewa ją jego cierpienie. - Ostatnio wszystko wychodzi mi nie tak. - Wiem, że nie zrobiłeś tego celowo. Ale chciałabym, żebyś popatrzył na sytuację obiektywnie. Ten układ nie działa. Musi my wymyślić coś innego. - Jak ja mam przyjąć lustro? Na litość boską, Lauro. Laura zamrugała powiekami. - O, Boże, Richardzie! Nie przyszło mi to do głowy. - Laura aż zakryła dłonią usta. W jej pokoju i w łazienkach były lustra, ale nigdzie indziej. Nigdzie. -Chciałam ją po prostu czymś zająć. To ona wpadła na pomysł, że ci da lustro. -Wiem, wiem - powiedział z żalem. - Muszę jej to jakoś wynagrodzić. -Wynagrodzisz - zapewniła go, choć wcale nie była pewna, jak. - Czytałam o wypadku. Pokazała mu wycinki prasowe. Zesztywniał. -Nie bardzo mi się podoba, że grzebiesz w moich rzeczach. -I tak mogłabym to łatwo znaleźć w internecie. Musiał jej przyznać rację, ale mimo to czuł gniew. -To, co zrobiłeś, to dowód waleczności i bezinteresowności. -Albo głupoty. Oboje mogliśmy zginąć - warknął. -Wręcz przeciwnie. Twoja zimna krew uratowała życie wam oraz nienarodzonemu dziecku.